REANIMACJA WIARY

Czasami tak jest. BYć może codziennie. Być może trwa w nas właśnie ta przemiana.....całość artykułu w następnym numerze gazetki parafialnej, a wkrótce na blogu... ....Każdy z nas, gdyby pozwolił sobie na chwilę refleksji, dotrze do tych miejsc w sobie, które zaniedbał, odpuścił, zostawił. Zauważenie w sobie tego, stawia nas w momencie decyzji: Co dalej? Czasami zło tak mocno zapuściło korzenie, że owo „co dalej” się nie pojawia, albo nawet jeśli się pojawia to niczego nie zmienia. .....w momencie decyzji „co dalej”, bardzo często postawieni przed ścianą samonapędzającej się zagłady kłótni, krzyku, emocji nie wypowiedzianych lub wyolbrzymionych, znajdujemy w sobie drogę do Pana Boga. Dla mnie to droga, którą wskazują nam nasi aniołowie. To droga upadku w ramiona Ojca. Totalnego upadku i czasami bolesnego. To nie tylko emocjonalny peeling w stylu „pójdę do Kościoła, podbuduję się, utwierdzę w tym że to właśnie ja mam rację i Pan Bóg mnie wspiera”.....

Te zdanie streszcza duchowość wielu z nas. Rzeczywiście, na pewnym etapie rozwoju duchowości jest to coś zupełnie prawidłowego. Czasami jest ciężko.... Myśleć, żyć, wybierać po Bożemu. Czasy ciężkie, niesprzyjające, nie takie. Rodzina, problemy, zawiłości, nakładki, wzorce.... Tak nas to wszystko boli, tak przytłacza i obciąża, że zapominamy iż istotą chrześcijańskiej duchowości jest przeżywanie radości zmartwychwstania, radości odrodzenia w Chrystusie. Nie jestem już spolegliwym, zasmuconym i przygaszony. Staję się tym, który w mocy Chrystusa odrodził się do nowego życia. Dlatego, chrześcijaństwo to duchowość, która choć w pewnym sensie jest ciężka (bo nie jest lajtowym „wszystko mi jedno”), to, to co dla innych jest nie do przejścia, dla mnie, powinno stawać się drogą, prawdą i życiem – które dają spełnienie, poczucie szczęścia, radości i pokoju serca. Czy jest we mnie wolność dziecka Bożego? Może warto poświęcić kilka chwil urlopowego odpoczynku na przemyślenia dotyczące mo